"La femmena e prima e chella e mo"

Se nonna mè z'arretruasse qua,
verenne è botte stà mudernetà
nen le perdunarrije a le scenziate
'ca sule mò 'sse cose hann'ammentate.

Prima pe lavà 'ddu stracce e panne,
a rischie de piagliarse 'nu malanne,
ze mettevene 'ncape 'na scuffecchia
e po calavene a funtana vecchia.

Uè femmena e prima, uè femmena e mò
la femmena de prima penzava a fatijà.
Uè femmena e prima, uè femmena e mò
la femmena muderna penza sule a passiggià.

Ha fatte mò la scienza 'na 'mmenzione,
ha frabbecate bianche 'nu cascione
ca nen te 'cchiù lu nome de sicchione,
ce può lavà premenne 'nu bettone.

Pure la scopa è stata lecenziata
e n'ate marcangegne hanne cacciate,
che scopa, allisce e tutte sdurezzisce,
senza fatija la casa repulisce.

Uè femmena e prima, uè femmena e mò
la femmena de prima penzava a fatijà.
Uè femmena e prima, uè femmena e mò
la femmena muderna penza sule a passiggià.

Pe poca piatte, tanne eva diune,
bastave sule vrora e maccarune,
mò, 'mmece, pe luà lu troppa sive
z'ha da 'ccattà 'nu cuoppe e detersive...

E tu femmena e mò te lagne ancora
senza penzà a la femmena d'allora!
Sienteme a me, stattene allegre e cante
ca pure mò lu core ze trapiante.

Uè femmena e prima, uè femmena e mò
la femmena de prima penzava a fatijà.
Uè femmena e prima, uè femmena e mò
la femmena muderna penza sule a passiggià.

(Versi: Antonio Manocchio - Musica: Adriano Parente)